Tomek - 8 lat Dziadek o 56 lat starszy, czyli 56+8=64 64:8=8 Odp. Dziadek Tomka jest o 8 razy starszy Dziadek jest o 20 lat starszy od cioci Asi,a o 10 lat młodszy od stryjenki Michasi.Ciocia Asia jest 2 razy sta… Natychmiastowa odpowiedź na Twoje pytanie. Dziadek jest 11 razy starszy od wnuka, 3 lata temu dziadek był 26 razy starszy od tego wnuka. Dziadek ma obecnie A. 55 lat. B. 66 lat. C. 89 lat. D. 99 lat. Zadanie 2. (1 p.) Film „Sami swoi” zrealizowano w roku MCMLXVII, czyli w A. 1917 B. 1947 C. 1967 D. 1987 Zadanie 3. (1 p.) Iloraz liczb 3 2 2 i 32 1 2 2 jest równy Web Zajmował Się Tworzeniem Nowej Osady. Nadawał ziemię w systemie feudalnym. Pdf (339.2 kb) 4 stron. Zajmował się tworzeniem nowej osady 2.składał hołd lenny 3.stał na czele samorząd w średniowiecznym mieście 4.nadawał ziemię w systemie feudalnym. Nauczycielka matematyki. Wolny czas najchętniej spędzam układając puzzle. Podziękuj Napisz do mnie. Powiązane pytania Q&A Incredible Wyjaśnij Znaczenie Podanych Terminów Abolicjonizm References . Web wyjaśnij znaczenie podanych terminów. Ruch społeczny domagając Dziadek Pawła ma 64 lata i jest od Pawła 8 razy starszy. o ile lat Paweł jest starszy od dziadka? Natychmiastowa odpowiedź na Twoje pytanie. Bądź zdrowy dziadku kochany. i bądź zawsze razem z nami!”. “Dziadku mój uśmiechnij się. przecież dzisiaj jest Twój dzień. dlatego przesyłam całusa mocnego. życząc Ci szczerze wszystkiego dobrego”. “Dziadek jest jak mechanik, co wszystko naprawi. 64 lata - dziadek Pawła64:8=8 lat - Paweła) O ile lat Paweł jest młodszy od dziadka?64-8=56 latab) Ile razy Paweł był młodszy od dziadka 4 lata temu?64-4=60 lat… 75 lat - wiek dziadka75:5=15 - wiek Pawła15:3=5 - wiek Kuby75:5=15 Odp.:Kuba ma 5 lat i jest 15 razy młodszy od dziadka. kqGMJio. Dziadkowie są niezastąpieni jako sygnał trwałości wobec upływającego czasu, ale także stwarzają możliwość oswojenia się z przemijalnością. Bez mojego ukochanego Dziadka nie byłabym tą osobą, którą jestem. Większość rzeczy które w sobie cenię i lubię to właśnie Jego zasługa. Może dlatego poruszając temat relacji dziadków i wnuków nie chcę pisać o osobach, które nie chcą być dziadkami i babciami, więc nie interesują się wnukami, ale o tych, którzy w różnym stylu ale z równą miłością wchodzą w te funkcje i pełnią je z miłością i chętnie, a nie z presji społecznej. Dlaczego w "różnym stylu"? Bo ludzie są różni pod względem temperamentu, upodobań i sił życiowych, a dziadkowie to też ludzie. Jeden dziadek będzie dystyngowanym starszym panem kroczącym z laską, a inny biegającym za piłką kumplem wnuczka. Jedna babcia będzie prostą wiejską kobieciną piekącą ciasta i dającą wylizać garnki po kremie, a inna to zapracowana businesswoman z dopracowanymi paznokciami i stopniem naukowym. Ale bez względu na inność stylu babciowania i dziadkowania oboje są wnukom potrzebni i mogą świetnie spełnić się w roli kochających i dbających dziadków. Nie można od nich oczywiście wymagać, by się idealnie dostosowali do wymagań swoich dzieci i wnuków, zaniedbując własne życie i robiąc za opiekunkę, sprzątaczkę, praczkę, kucharkę i służących. To nie ich rola. Nie ich zadaniem jest też wchodzenie w role rodziców, realizowanie swoich instynktów i planów względem wnuka, wyręczanie rodziców w wychowaniu dziecka i opiece nad nim, zdejmowanie odpowiedzialności z rodziców, emocjonalne konkurowanie z nimi o pierwsze miejsca w sercu dziecka, czy bojkotowanie rodzicielskich ustaleń wychowawczych i zasad domowych. Mądrzy dziadkowie są pomocą i wsparciem rodziców. Uzupełniają życie dziecka tym, na co rodzice nie mają sił, pomysłów lub doświadczenia. Wzmacniają kompetencje wychowawcze rodziców, wspierają ich w byciu na pierwszym miejscu w "porządku władzy i praw". Nie narzucają się i nie dają się wykorzystywać. Dziadkowie są niezastąpieni jako sygnał trwałości wobec upływającego czasu, ale także stwarzają możliwość oswojenia się z przemijalnością. To istnienie rodziców naszych rodziców daje świadomość tożsamości rodzinnej w wymiarze wielopokoleniowym, ciągłości rodu, a wraz z nią - korzeni kolejnych pokoleń. U dziadków są pamiątki rodzinne, obrazy i zdjęcia, przedmioty z własną historią, albumy i wspomnienia - te spisane i te żywe, wiedza przekazywana z pokolenia na pokolenie. Po dziadkach mamy imiona i pierścionki. Dziadkowie mówią o przeszłości, o swoich rodzicach i dziadkach, przybliżają historie rodzinne, pokazują wnuczkom że nie wzięły się znikąd. Dla małego człowieka świadomość, że jest częścią trwającej całości (bez względu na to czy hrabiowskiej czy młynarskiej), daje poczucie bezpieczeństwa i wagi istnienia, i jest ogromną pomocą w budowaniu zrębów swej osobowości. Wiedza o przeszłości pomaga żyć w przyszłości. Dziadkowie są też najczęściej tymi osobami w życiu dziecka, które przekazują mu zasady moralne i religijność. Samo ich istnienie i ograniczenia możliwości choćby ze względu na wiek, uczą postaw wobec drugiego człowieka - poczucia obowiązku, szacunku dla innych i dla ich słabszych stron, tolerancji, dostrzegania różnych potrzeb innych ludzi. Już poukładani, ze świadomością konieczności rozliczenia się ze swojego życia, mają w sobie więcej skupienia na wieczności i na Bogu, niż żyjący tu i teraz dorośli w pełni sił. To babcie zabierają wnuki na majowe i na czuwania, uczą znaku krzyża, rozmawiają o Bogu. Częściej je widać modlące się, w ich pokojach jest więcej dewocjonaliów. Zwykle też dziadkowie przekazują dalej tradycje rodzinne i zwyczaje domowe, pilnują rytuałów, nawet tych najprostszych - robienia palemek, malowania pisanek, sianka pod obrusem, tataraku na Zielone Święta, zapalenia znicza na grobie kogoś bliskiego, wspólnego śpiewania czy spacerów. Uczą celebrowania, świętowania, obrzędowości. Częściej niż rodzice żyją nie tyle tupotem codziennej gonitwy, ile rytmem roku liturgicznego, kalendarzowego, dostosowania się do zmienności pór roku, akceptacji pewnej powtarzalności w życiu. Dziadkowie nadają styl rodzinie i tworzą atmosferę domową. Każdy kto tęskni za wakacjami na wsi, zapachem babcinego ciasta i widokiem fartucha, albo klimatem dziadkowego mieszkania ze starymi meblami, stojącymi na baczność książkami ze znakiem ex libris, oraz za opowieściami "o dawnych czasach", wie co mam na myśli. Dziadkowie jednoczą rodzinę i budują relacje rodzinne. Wzmacniają więzi międzypokoleniowe. To u nich spotyka się dalekich kuzynów, u nich na święta gromadzi się rodzina, do nich zjeżdżają dzieciaki na wakacje lub całe rodziny na imieniny i jubileusze. Dziadkowie wiedzą kto jest kim, kto kiedy ma urodziny i z kim wziął ślub. Pamiętają o rocznicach i Dniu Dziecka. Dzięki nim młodsze pokolenia mają kontakt z szerszą rodziną, z dalszymi krewnymi i poczucie wspólnoty. W rodzinach w których wciąż są obecni i szanowani dziadkowie, są silniejsze związki emocjonalne. Dziadkowie uzupełniają wzorce męskości i kobiecości dane przez rodziców, nadają tym wzorcom większą uniwersalność, niezależną od wieku, stanu zdrowia czy potencjału sił fizycznych. Widać po nich wyraźniej te cechy, które umykają wnukom w obserwacji własnych rodziców, jak serdeczność, czułość, delikatność. Są też ostoją cech czasem już niemodnych, zgubionych gdzieś przez młodsze pokolenia, nawet o archaicznych nazwach - galanterii, bogobojności, honoru i dumy, szlachetności, prawości, poświęcenia, subtelności. W przypadku, gdy rodzice nie mogą być wzorem kobiecości i męskości, dziadkowie są najbliższymi osobami, które wchodzą w to miejsce automatycznie. Na wielu płaszczyznach dziadkowie uzupełniają rodziców. Poszerzają wnukom horyzonty, bo mają więcej doświadczeń życiowych niż rodzice, a te doświadczenia choćby z racji odmienności czasów są inne. Mimo czasem "przestarzałych" założeń wychowawczych dziadkowie często mają zgromadzoną przez lata wiedzę i intuicję jak podchodzić do młodego człowieka. Wiele już widzieli, nie poddają się tak względności, często mają więc więcej uniwersalności wartości, spokoju, luzu i wyrozumiałości. Często nauczyli się na własnych błędach wychowawczych i są wobec wnuków lepszymi dziadkami, niż byli rodzicami dla swoich dzieci. Stać ich już na gesty miłości. U dziadków wnuczek może szukać utulenia, czułości, a przede wszystkim bezwarunkowej akceptacji i tego, czego rodzicom brakuje - obecności i czasu dla dzieci. Dziadków stać na ciszę, cierpliwość, łagodność. Mają czas, dają uwagę, wysłuchają bo się nie spieszą. Można mieć do nich zaufanie, można przy nich odpocząć, zatrzymać się w biegu, wyciszyć. To rodzice wymagają, stawiają granice, denerwują się i karcą kiedy trzeba. Dziadkowie, o ile nie rozpuszczają i nie przekupują dziecka, mogą sobie pozwolić na trochę więcej łagodności. Dają prezenty, czasem z powodu wieku nadmiernie chronią dziecko, boją się ryzyka, ograniczają ruchliwość. W zamian dają poczucie bezpieczeństwa, bo są przewidywalni. Stymulują rozwój emocjonalny i intelektualny wnuków, przez pokazywanie świata, opisywanie go, wycieczki, odkrywanie szczegółów codzienności, opowiadanie, rozmowy i słuchanie. Można przy nich posłuchać bajek, pofilozofować, poteoretyzować, być sobą. A przede wszystkim są. Więź może być tym silniejsza, im wcześniej dziadkowie zostali wciągnięci w bezpośrednią opiekę nad wnukiem, gdy jego mama wróciła do pracy. Jest to niestety ryzyko, że wiodącą emocjonalnie osobą w życiu dziecka nie będzie mama, a np. babcia, zajmująca się nim w okresie największej aktywności, poznawania świata i tworzenia więzi z innymi. I to nie dlatego, że babcia uzurpuje sobie pierwsze miejsce w sercu wnuka, bo mądra babcia nie konkuruje nigdy z rodzicami. Ale w naturalny sposób dziecko widzi jej twarz gdy się budzi, gdy bawi się w trakcie dnia, gdy się przewróci i szuka oparcia. I babcia też, widząc wnuczka w jego przełomowych momentach (pierwszy krok, uśmiech, spotkanie z żabą lub wyrwanie wiaderka koleżance) poznaje dziecko z tych stron, z których nie widzą go rodzice. Gdy babcia daje jeść, babcia odpowiada na pytania, idzie z dzieckiem na spacer i pozwala wylizać miskę po robieniu ciasta, a mama wraca wieczorem zmęczona po pracy i właściwie ma bezpośrednio dla dziecka tylko weekendy, to im młodsze jest dziecko i im więcej spędza z babcią czasu w godzinach swego poznawania świata (a nie wtedy gdy zmęczone już mało co rozumie), tym ważniejsza jest dla niego babcia, osiągając często numer 1, przed rodzicami. Dlatego mądrzy dziadkowie muszą współpracować z rodzicami, być z nimi w zgodzie i stymulować miłość dzieci do nich. Nie wolno im działać wbrew rodzicom, bo w tym przypadku relacje z wnukami mimo że silne, nie będą zdrowe. No dobrze, to o dziadkach, ale co o wnukach? Cóż, rolą wnuków jest w tej relacji przede wszystkim branie. Kontynuowanie tradycji, słuchanie opowieści, uczenie się i obserwacja. No i oczywiście obecność. Odwiedziny, pamięć, okazanie troski i czułości osobom zwykle już czującym samotność. Żywotność wnuka ożywia dziadków, jego obecność wprowadza urozmaicenie w życie, a to, że ich kocha i potrzebuje, umacnia sens tak dojrzałego życia. Tego dziadkowie potrzebują najbardziej i to jest dla nich cenniejsze, niż jakże z czasem potrzebna funkcja opiekuńcza i pielęgnacja. W pewnym momencie przyjdzie czas na to, by wnuk robił dziadkom zakupy, mył okna, wyszedł z nimi na spacer i służył jako podpora dla zmęczonych życiem, trzęsących się rąk. Ale żadne przyniesienie leków i smarowanie pleców nie działa tak leczniczo, jak uśmiech wnuka i jego uścisk. Skąd to wiem? Po moim Dziadku :) Mój Dziadek ma już 99 lat i jest dla mnie najważniejszą, najbardziej stabilną i kochającą mnie bezwarunkowo osobą na świecie. Jest dobrym duchem i ostoją mojego dzieciństwa. Stary szlachcic zawsze szanujący innych, pogodny, otwarty na świat, uśmiechnięty i dobrze wychowany, o wielkiej kulturze osobistej. Osobowość wysokiej klasy. Deklamował mi "Ballady i romanse" i "Pana Tadeusza" zamiast bajek, podśpiewywał stare ludowe i patriotyczne piosenki, zawsze znalazł ciekawy temat do miłej rozmowy ze mną jako pięciolatką, czy do konwersacji przy stole. Jest wzorem spokoju i uczciwości, cieszenia się życiem i pogodzenia z rzeczami niemożliwymi do ominięcia. A przecież przeszedł w życiu piekło - od hitlerowskiego obozu pracy, po czasy komunizmu, podczas których jemu i jego rodzinie groziło zdemaskowanie i prześladowanie. Ale to Dziadek uczył mnie radości i zaufania ludziom. Dzięki niemu chciałam poznawać świat i pokochałam czytanie książek. Przez swoją osobowość i swoją miłość sprawił, że chciałam wiedzieć, rozumieć, słuchać, być z ludźmi i z nadzieją czekać na to, co mnie jeszcze spotka w życiu. Pokazywał mi świat, opowiadał o przyrodzie, rozpoznawał ptaki po głosie. Z Dziadkiem przy boku widziałam żywego jelenia i siedziałam w wykrocie gdzieś w Karkonoszach. Gdy się denerwowałam i płakałam nie pouczał, nie mówił nic, tylko kiwał głową i siadał obok. Krzyżyk z modeliny, który zrobiłam w przedszkolu, do tej pory powykrzywiany i zakurzony wisi nad Dziadkowym łóżkiem. Teraz już Dziadek mało co słyszy, nie ma sił na długogodzinne wędrówki, a kanapki trzeba mu kroić na mniejsze części. Ale ma ten sam uśmiech i ten sam spokój. To wciąż mój najukochańszy, niezastąpiony Dziadek, do którego chce się tłuc pociągiem przez 8 godzin w jedną stronę, żeby posiedzieć razem przez pół dnia i położyć głowę na Dziadka ramieniu. Kilka lat temu widząc mnie z Dziadkiem na spacerze, jedna z pań w parku zachwyciła się, jaka dobra ze mnie wnuczka. Ale to nie tak. Ja po prostu mam dobrego Dziadka :) Adobe Stock Dziadek miał odebrać z przedszkola swojego wnuka, ale pomylił go z innym chłopcem. 80-latek z Lubartowa zabrał do domu obce dziecko, a w tym czasie jego mama przeżywała prawdziwy horror! Chłopca szukało 50 policjantów, użyto psa tropiącego. Dziadek nie poznał swojego wnuka i gdy przedszkolanka przyprowadziła mu innego chłopca, zabrał go do domu. Nieświadomy pomyłki mężczyzna nakarmił dziecko i posadził je w domu przed telewizorem, gdy w tym samym czasie na nogi została postawiona cała lubartowska policja. Dziadek odebrał z przedszkola obce dziecko Dziadek miał odebrać z przedszkola 4-letniego wnuka, ale pomylił go z innym chłopcem. 6 marca przyszedł do placówki w Lubartowie (woj. lubelskie) i wyszedł z niej z obcym dzieckiem. Gdy niedługo później okazało się, że chłopca nie ma w przedszkolu, przerażona matka błyskawicznie pojawiła się w placówce, zaalarmowano policję. Dzięki nagraniom z monitoringu szybko ustalono, że dziecko odebrał starszy mężczyzna. Przedszkolanka dobrze go znała, w pierwszej chwili jednak nie skojarzyła, że wydaje 4-latka nie temu dziadkowi, któremu powinna. „Mój ojciec odebrał z tego samego przedszkola swojego starszego, prawie 7-letniego wnuka, po czym poszedł do sali obok po młodszego. Dziecka jednak nie było. Przedszkolanka powiedziała, że dziadek już go odebrał. Ile miałam sił w nogach, pobiegłam do przedszkola” - powiedziała mama odebranego chłopca w rozmowie z portalem Podczas gdy chłopca szukała policja, niczego nieświadomy obcy dziadek dał mu w domu zupę i cukierka, a potem włączył bajkę. W końcu zorientował się, że dziecko nie jest jego wnukiem, ale wtedy do jego drzwi zapukali już policjanci. Jak mogło dojść do tak kuriozalnej sytuacji? Mama chłopca podkreśla, że obaj chłopcy są do siebie podobni i noszą podobne ubrania. Mają nawet podobnie brzmiące imiona. Kobieta nie wini ani dziadka, ani przedszkolanek. Pomyłkę stara się też tłumaczyć dyrektorka przedszkola nr 4 w Lubartowie, Iwona Kożuchowska: „Przedszkolanka dobrze znała osobę, której powierzyła dziecko. Nie skojarzyła tylko w pierwszym momencie, że dziadek odbiera nie to dziecko. Codziennie odbieranych jest u nas 150 dzieci. To bardzo duża liczba. W naszej placówce nigdy wcześniej nie doszło do takiej sytuacji, a odbierający byli niejednokrotnie legitymowani”. Zobacz też: Dlaczego dziecko nagle nie chce iść do przedszkola? Przedszkolanki z piekła rodem: to oburzające, jak traktują dzieci! Umiejętności przedszkolaka mają wpływ na sukces w dorosłym życiu Adobe Stock Tczew: Przedszkolanka PRZYKLEIŁA DZIECI TAŚMĄ do krzesła, aby... siedziały spokojnie! Przedszkolak z Tczewa przyznał się rodzicom, w jaki sposób jedna z wychowawczyń chciała zademonstrować dzieciom… że mogą usiedzieć w miejscu. Sprawa została zgłoszona służbom. Chłopiec uczęszczający do zerówki opowiedział rodzicom o niepokojącym zdarzeniu, do którego doszło w przedszkolu na terenie Tczewa. Okazało się, że nowa nauczycielka wprowadza… swoje metody karania dzieci. Przedszkolanka związała dzieci i przykleiła do krzeseł „Wyglądało to tak, że dzieci biegały po sali, a pani zdecydowała się obwiązać je taśmą i przykleić do krzesła w celu pokazania, że będą w stanie przez 10-15 minut usiedzieć w jednym miejscu (…) Ile to trwało, jak długo trudno mi to określić, bo syn mówi, że to było po obiedzie do złączenia z drugą grupą, a to jest około godziny” – opowiada ojciec chłopca. Mężczyzna natychmiast skontaktował się z placówką, gdzie nauczycielka potwierdziła, że zastosowała tego typu metodę na dzieciach. Wychowawczyni pracuje w przedszkolu zaledwie od roku i, jak twierdzą rodzice, przed jej przyjściem nie zdarzały się żadne problemy. „Mój syn chodzi tu już czwarty rok. Przez 3 lata nie było najmniejszego problemu, miał bardzo fajną wychowawczynię – zarówno jego, jak i nasz kontakt z tamtą panią był świetny. A od czasu gdy poszedł do zerówkowej grupy pojawiły się problemy. Pani skarżyła się, że nie słucha, że broi i bije się z innymi dziećmi (…) Trochę to dziwnie wyglądało, no ale na początku pomyślałem, że może ma inne zachowanie w domu, a inne w przedszkolu. Jest też coraz starszy, a wiadomo, że dzieci w pewnym wieku mają zachowania, które nie powinny mieć miejsca. Ale kara wymierzona przez tę panią również nie powinna się zdarzyć” – podkreśla ojciec chłopca. Rodzice zabrali już malucha z placówki i zgłosili sprawę na policję, a dyrekcja wystosowała oświadczenie. „Uważam, że zachowanie nauczycielki było nieprofesjonalne bez względu na okoliczności, w jakich to wydarzenie miało miejsce. Zostały już podjęte czynności... Adobe Stock 4-latek w piżamie i boso szedł SAM do przedszkola. O 6 RANO! Pracownica piekarni zauważyła małego chłopca idącego samotnie ulicą: dziecko było w piżamce i bez butów. Kobieta natychmiast zawiadomiła służby. W poniedziałek około godziny szóstej rano w Olsztynie pracownica piekarni zauważyła 4-latka, który sam szedł ulicą. Dziecko było w samej piżamie i na bosaka. Kobieta zaprosiła chłopca do piekarni i okryła swoją kurtką, a następnie zadzwoniła na policję. Maluch w samej piżamce spacerował sam ulicą „Na miejsce skierowany został również zespół ratownictwa medycznego, który zbadał stan zdrowia dziecka – nie wymagało ono pomocy medycznej” - poinformował podkomisarz Rafał Prokopczyk z Komendy Miejskiej Policji w Olsztynie. Maluch był bardzo komunikatywny i poinformował służby oraz panią z piekarni, że wybierał się do przedszkola. W międzyczasie rodzice chłopca zgłosili zaginięcie, a na alarmowej linii telefonicznej otrzymali informację, że dziecko jest całe i zdrowe. Jak się okazało, maluch wyszedł z mieszkania, kiedy tata zszedł na chwilę do piwnicy. Rodzice byli trzeźwi i bardzo przejęci sytuacją. Chociaż sytuacja dobrze się skończyła, a chłopczyk przeszedł sam zaledwie kilkaset metrów, funkcjonariusze mają obowiązek sprawdzić, czy nie zaszły zaniedbania w zakresie sprawowania opieki nad osobą małoletnią. Poinformowany zostanie także sąd rodzinny. Źródło: TVN24 Zobacz też: Dziecko uciekło rodzicom na spacerze, bo... chciało ucieszyć mamę Policjantka, jak matka zaopiekowała się tym zaniedbanym maluszkiem! Oleśnica: oddajcie nam dziecko! - błagają rodzice Adobe Stock/anoushkatoronto, Facebook/Learning and Exploring Through Play Dzieci leżakują na mrozie. Szokujący pomysł jednego z przedszkoli Dzieci w jednym z kanadyjskich przedszkoli leżakują na dworze w czasie zimy. Przeszkodą nie jest mróz, który w tych rejonach potrafi sięgać nawet -25°C. Podobno „nie ma złej pogody, jest tylko złe ubranie”. To hasło tyczy się także... leżakowania dzieci w przedszkolu. Jedno z leśnych przedszkoli realizuje właśnie taki specyficzny model „poobiedniej drzemki”. Dzieci śpią na dworze, w zimie, podczas mrozu. Leśne przedszkola to model edukacji, który zakłada, że dzieci mają spędzać większość czasu na świeżym powietrzu. Jest on popularny w krajach skandynawskich, ale także w Holandii i Niemczech czy właśnie w Kanadzie. Przedszkolna drzemka na mrozie Pierwotnie zdjęcie zostało opublikowane na facebookowym profilu poświęconym nauce przez zabawę – nadesłał je jeden z rodziców. Następnie zostało udostępnione przez psycholożki Agnieszkę Misiak i Dorotę Zawadzką. „Podobno w końcu idą mrozy. Ciekawe, czy taka drzemka przyjęłaby się w naszych przedszkolach?” – zapytała swoich obserwatorów i obserwatorki Superniania. Zachwyt czy przerażenie? Pod postami pojawiło się wiele komentarzy – część pozytywnych i pełnych zaciekawienia. Nie wszyscy byli jednak dobrze nastawieni do drzemek dzieci na świeżym powietrzu w zimie. Oto niektóre z komentarzy: „W Norwegii dzieci śpią na dworze do -15°C. Na początku byłam przerażona, ale teraz nie żałuję. Uwielbiamy dżdżyste i mrożone powietrze. Ten sposób hartowania dzieci wychodzi tylko na zdrowie”; „U mojej mamy zawał murowany na taki widok! Ja uwielbiam”; „U nas będzie dobrze, jak rodzice będą pozwalać na ściągnięcie czapki czy kurtki od czasu do czasu”; „Na Islandii dwa razy na dzień w przedszkolach dzieci wychodzą na powietrze. Deszcz, mróz, wiatr – nie ma znaczenia. Przez to mało chorują, a przeziębione gardło każą leczyć lodami”; „W Skandynawii mają czyste powietrze, więc drzemka na zewnątrz jest wspaniałą alternatywą. U mnie... Jak pobrać i aktywować bon turystyczny: instrukcja rejestracji na PUE ZUS (krok po kroku) Ukraińskie imiona: męskie i żeńskie + tłumaczenie imion ukraińskich Mądre i piękne cytaty na urodziny –​ 22 sentencje urodzinowe Ile wypada dać na chrzciny w 2022 roku? – kwoty dla rodziny, chrzestnych i gości Gdzie nad morze z dzieckiem? TOP 10 sprawdzonych miejsc dla rodzin z maluchami Ospa u dziecka a wychodzenie na dwór: jak długo będziecie w domu? Czy podczas ospy można wychodzić? 5 dni opieki na dziecko – wszystko, co trzeba wiedzieć o nowym urlopie PESEL po 2000 - zasady jego ustalania Najczęściej nadawane hiszpańskie imiona - ich znaczenie oraz polskie odpowiedniki Gdzie można wykorzystać bon turystyczny – lista podmiotów + zmiany przepisów Urlop ojcowski 2022: ile dni, ile płatny, wniosek, dokumenty Przedmioty w 4 klasie – czego będzie uczyć się dziecko? 300 plus 2022 – dla kogo, kiedy składać wniosek? Co na komary dla niemowląt: co wolno stosować, czego unikać? Urwany kleszcz: czy usuwać główkę kleszcza, gdy dojdzie do jej oderwania? Bon turystyczny – atrakcje dla dzieci, za które można płacić bonem 300 plus dla zerówki w 2022 roku – czy Dobry Start obejmuje sześciolatki? Jak wygląda rekrutacja do liceum 2022/2023? Jak dostać się do dobrego liceum? Dziadek jest 7 razy starszy od wnuka 3 lata temu był od niego 10 razy starszy Za ile lat Dziadek będzie 4 razy starszy od wnuka Dziadek jest dziewięć razy starszy od wnuczka Jurek: Dziadek jest dziewięć razy starszy od wnuczka. Ile razy starszy od wnuczka był dziadek wtedy, gdy wnuczek był siedem razy młodszy? 28 lis 09:12 daras: 57 28 lis 09:26 Janek191: Zakładamy,że wnuczek ma teraz 7 lat. 7 *9 = 63 Gdy wnuczek był 7 razy młodszy,to miał 1 rok. Było to 7 −1 = 6 lat temu. Wtedy dziadek miał 63 − 6 = 57 lat. 28 lis 10:27