A dziś za błędy w górę szkło. Za porażki i wygrane za marzenia póki co. Za niespełnione plany każdy ryzykowny krok. Za to co jest teraz i każdy nowy rok. Za nieudane związki i za te które są. Piękne chwile mam przed sobą więc nie narzekam ziom. Doceń każdą chwilę w życiu wszystko co cię spotka. TERAZ I ZA CHWILĘ. 14:00 - 15:00 Przeżyli katastrofę PROGRAM TV. 15:00 - 16:00 Przeżyli katastrofę PROGRAM TV Następnie kliknij pozycję Opcje aktualizacji > Aktualizuj teraz. Uruchamianie pakietu Office jako administrator w celu ukończenia aktywacji Uruchomienie pakietu Office z uprawnieniami administratora ułatwia rozwiązywanie problemów dotyczących uprawnień, które mogą powodować niepowodzenie aktywacji pakietu Office. Opisy filmu Za rok, za dzień, za chwilę (1976) - Wanda Borejkówna przyjeżdża do Polski na konkurs skrzypcowy. W drodze powrotnej gubi paszportu. TERAZ I ZA CHWILĘ. - 01:50. PROGRAM TV. 01:50 - 03:45 40 dni i 40 nocy. PROGRAM TV. CBS Europa. Kino dobrych emocji. Na kanale CBS Europa filmy traktujemy bardzo poważnie. Przedstawiamy najwspanialsze kino z całego świata – nie tylko komercyjne przeboje, ale także niezapomnianą klasykę i współczesne arcydzieła. Twórcy o filmie: Mariusz Pilis: „Teraz i w godzinę śmierci” to obraz o tym, co dzieje się tu i teraz; obraz do bólu prawdziwy. Chcemy w nim pokazać zmagania człowieka z tym, co go otacza, co go często przerasta. Myślę, że każdy odnajdzie w tym filmie potencjał nadziei, bo jego wymową jest to, że nie ma rzeczy niemożliwych. Tłumaczenia w kontekście hasła "ale za chwilę" z polskiego na angielski od Reverso Context: Mówię wolno, ale za chwilę, zacznę krzyczeć. 512 Kb/s lub szybsze. Miejsce na dysku: 60 GB. Wyrusz w niekończącą się przygodę z najlepiej sprzedającą się serią gier w dziejach całej marki STAR WARS™. Poznaj pola bitew w wieloosobowych starciach, rozgrywających się na przestrzeni wszystkich trzech filmowych epok – prequeli oraz klasycznej i nowej trylogii – lub wciel się Wrzesień 2023 a dokładnie 23- Dzień Pański- Niedziela Krzyż Nowego Jeruzalem jest wnoszony i opierany o stary dębowy stół, który był zabrany wraz z ,,domkiem" i za chwilę pogrążamy się w pierwszej modlitwie. A teraz ta najważniejsza symbolika, bo jest jej dużo więcej. Odkładanie wszystkiego na potem źle wpływa nie tylko na psychikę. Studenci z wyższym poziomem prokrastynacji częściej cierpieli również z powodu bólu barków, ramion, pleców, kończyn, wskazywali problemy z jakością snu. Stąd wniosek, że zwlekanie jest związane z późniejszymi problemami ze zdrowiem psychicznym, przewlekłym SYb90g. Ciemność zakryła wszystkie barwy mojego świata. Kiedyś niebo było niebieski, trawa zielona a słońce żółte. Teraz wszystko jest ciemne i nic już nie wiąże się z przeszłością. Jak mogłam być taka głupia? Jak mogłam dać się zwieść, twoim głupim gierką? Pamiętam ten dzień, pamiętam jak Cię poznałam. Byłeś wtedy taki tajemniczy, intrygujący. Pociągał mnie twój sposób bycia i racjonalne patrzenie na świat. Wysoki, przystojny blondyn, mający czyste konto i wolny status związku. Marzenie. Byłam jedną z wielu zapatrzonych w Ciebie dziewczyn, wzdychających za każdym razem kiedy przechodziłeś. Wtedy dałabym wszystko aby spędzić z tobą choćby jedną chwilę. Teraz żałuję każdej... Pamiętam pierwszy pocałunek. Twoje przyjemne usta dotykające moich warg, łaskoczące je z taką delikatnością i łagodnością. Tysiące motyli w brzuchu, oczy jak iskierki, wypieki na okrągłej twarzy. To była miłość. Głupia miłość... Pamiętam pierwszą prawdziwą randkę. Ta chwila, kiedy jak książę ukląkłeś przede mną i zapytałeś o chodzenie. Niczym księżniczka, której książę na białym koniu oświadczał się. Niestety to nie była bajka. To było złudzenie... Pamiętam pierwszy nieprzemyślany raz. Twoje ręce błądzące po moim nagim ciele. Twoje usta idealnie zgrywające się z moimi. Twoje ciało przylegając do mojego, nie dopuszczające do siebie myśli oderwania. Moja głupia skrucha, moje głupie "Tak". Pamiętam pierwszą kłótnie. Wrzaski, piski, płacz i lament. To nie miało się tak skończyć. Trzaski drzwiami i znowu płacz. Wtedy bajka się skończyła, zaczął się horror. Pamiętam pierwszą wyprowadzkę. Obca kobieta, leżąca na moim łóżku. Naszym łóżku. Spałeś z kimś obcym, nie zważając na to że ranisz kogoś bliskiego! Pamiętam pierwsze przeprosiny. Ile trudu zdałeś sobie rzucając mi krótkie przepraszam? Cholerne "Przepraszam", nie mogło załatać mojego rozpadającego się serca. Pamiętam ostatnie spotkanie. Dziwnie było mi, żegnać się z tobą. Tyle razem przeszliśmy. Tyle wygraliśmy, ale ile też przegraliśmy? Pamiętam też teraźniejszość. Moja słaba osoba, próbująca zebrać się aby napisać do Ciebie. Tyle mi trzeba było czasu, aby przemyśleć i otworzyć się przed sobą, nie mogłam uwierzyć, że tak dobrze zeszło mi to z serca. Uczucie wspaniałe. Wyśmienite. Możliwe, że nie dostaniesz tego listu. Ależ oczywiście. Wezmę je ze sobą, zakryję w szczelnościach ręki. Odpłynie razem ze mną. A ty, nie dowiesz się nigdy jak bardzo zniszczyłeś mnie od środka. Jak poraniłeś moje delikatne serduszko! Odpłynę, już nie długo. Zaraz, za chwilę. Teraz... Kanał Nuta Gold, który pozycja, która pojawiła się w telewizji kilka miesięcy temu. Ta muzyczna stacja otrzymała ostatnio koncesję na nadawanie drogą satelitarną – także za darmo – ale przekaz nadal nie ruszył. Kanał pojawi się między innymi w ofercie Platformy CANAL+. Gdzie jeszcze będzie można oglądać? PRZECZYTAJ TAKŻE: Mecz Legia – Celtic Glasgow, czyli pożegnanie Artura Boruca, na żywo w 4K w TV! Gdzie i o której? Telewizja satelitarna – kanał Nuta Gold wciąż nie ruszył. Gdzie już można oglądać za darmo? W przekazie satelitarnym pojawi się kolejny kanał poświęcony w całości muzyce! Niedawno spółka Michała Winnickiego MWE Music z siedzibą w Szczecinie otrzymała od KRRiT formalnie pozwolenie na nadawanie stacji Nuta Gold w przekazie satelitarnym. Stacja dotychczas była dostępna w sieciach kablowych i IPTV (a także w ofercie serwisu VoD WP Pilot), a dzięki uzyskaniu koncesji pojawi się również na platformach satelitarnych CANAL+ i Orange TV oraz w niekodowanym przekazie z satelity Eutelsat Hot Bird (13°E). W ten sposób będzie ją można oglądać w ten za darmo! Od kiedy dokładnie? Tego wciąż nie wiadomo, choć od przyznania koncesji minęło już sporo czasu. Wedle najnowszych informacji pozyskanych przez portal debiut satelitarny Nuta Gold jest już bardzo bliski. Zarówno Winnicki jak i rzecznik prasowy CANAL+ Piotr Kaniowski utrzymują, że dopełniane są już ostatnie formalności. Mimo to konkretnej daty nie podają, a więc start stacji najpewniej nastąpi bez zapowiedzi. Wedle dokumentów koncesyjnych, grupą docelową kanału Nuta Gold mają być osoby w wieku od 7 do 74 lat. Jak będzie się prezentował program nowej stacji? Ramówka ma zostać wypełniona klipami muzycznymi, wywiadami, retransmisjami oraz filmami biograficznymi. Głównie kanał skupi się na muzyce rozrywkowej od lat 70. XX wieku do 2020 roku. Koncesja przyznana kanałowi Nuta Gold obowiązuje od 4 lipca 2022 i wygaśnie z dniem 3 lipca 2032 roku. Źródła: KRRiT Telewizja – przeczytaj więcej: Nie działa u Ciebie telewizja naziemna? CANAL+ daje tanią alternatywę! Opłaca się? Pierwsze mecze Lewandowskiego w Barcelonie na żywo w polskiej telewizji! Gdzie i kiedy oglądać? Polsat Box przedłuża promocję – 8 kanałów TV dalej za darmo! Co można oglądać? Kanał z kinowymi filmami Warner TV przygotował wielkie hity! Co będzie można obejrzeć i kiedy? Uwaga – 10 nowych kanałów w telewizji naziemnej! Co i gdzie zmieniono? Jak oglądać? Wyobraź sobie, że jesteś zupełnie spokojny. Stres, rozkojarzenie, irytacja - zupełnie ich do siebie nie dopuszczasz. Twoje myśli są skupione wokół tego, co właśnie robisz. Co jakiś czas podnosisz wzrok i dostrzegasz otaczające cię piękno. W ciągu dnia czerpiesz z nich energię do dalszego działania. Erik Bertrand Larssen wykorzystuje w tej książce swoje własne doświadczenia, zarówno z kariery trenera mentalnego, jak i osobistego życia. Przy ich pomocy obrazuje, jak czerpać niezwykłą moc z życia tu i teraz. Chodzi przede wszystkim o zmobilizowanie swojej wewnętrznej siły. Tylko dzięki niej będziesz w stanie być naprawdę obecnym w twoim życiu. Właśnie TERAZ! przyszedł czas na zmianę. Poznaj metodę najbardziej fenomenalnego trenera mentalnego w Norwegii! Zastanawiasz się, jak uwolnić swój potencjał i osiągać wyniki, których się po sobie nie spodziewasz? Trener mentalny Erik Bertrand Larssen sprawia, że rekiny biznesu, najlepsi norwescy sportowcy i zupełnie zwykli ludzie osiągają swoje cele, zarówno w życiu codziennym jak i zawodowym. Jego metoda odnosi sukces, raz za razem. Erik Bertrand Larssen jest zawodowym żołnierzem, służył w wojskach spadochronowych, ukończył także ekonomię. Uczestniczył w wielu misjach zagranicznych prowadzonych pod egidą norweskich sił specjalnych i został odznaczony medalem za zasługi dla obronności kraju. Ma również duże doświadczenie w biznesie. W 2010 roku założył firmę Bertrand AS i jest obecnie rozchwytywanym mówcą motywacyjnym zarówno w Norwegii, jak i poza jej granicami. Jego pierwsza książka, Bez litości, zyskała status bestsellera. Prezentujemy fragment książki Michała Turowskiego „Dziadka nie ma”, wydanej przez Wydawnictwo Instant Classic. Wkładamy z ojcem buty i wychodzimy otworzyć bramę. Za bramą czeka czarny karawan z gałązką i łacińską nazwą domu pogrzebowego wyklejoną białą folią na drzwiach kierowcy, drzwiach pasażera i na tylnej szybie. W środku znajdują się trzy osoby – kierowca i dwóch pasażerów. Jednym z nich jest pracownik zakładu pogrzebowego. Drugim z nich jest dziadek spoczywający w trumnie. Podczas gdy zastanawiam się, na ile jest to legalne, karawan wjeżdża na podwórko przed domem i robi dwie powolne rundy po jego okręgu. Aby dziadek po raz ostatni przed wy- ruszeniem na podróż do krainy wiecznego odpoczynku (czy też wiecznych łowów, pasjonował się bowiem myślistwem) mógł pożegnać się z ojcowizną i dziełem wieloletniej ciężkiej pracy swoich rąk. Stoimy z ojcem w milczeniu przy bramie, matka kilka metrów od nas ociera łzy spływające jej po policzkach. Ciotka zaś w histerii rzuca się na karawan, niczym Jackie Kennedy rzucająca się na tył samochodu 22 listopada 1963 roku w Dallas w stanie Teksas. Mama podbiega do niej, żeby ją uspokoić, ja stoję przy bramie i czuję, że nie byłem na to wszystko przygotowany. Na ojca nie patrzę. Karawan opuszcza podwórko, zwalnia delikatnie przed bramą, ja po raz kolejny zastanawiam się, czy ta usługa jest ujęta w cenie czy też wypadałoby coś dać kierowcy. Co i tak jest pozbawione sensu, bo przecież nie mam przy sobie żadnej gotówki. Zamykamy bramę, wracamy do domu. Ciotka nadal jest w kiepskim stanie, matka próbuje ją uspokoić. Czuję, że powinienem jej w tym pomóc, ale czuję też, że nie mam już dzisiaj siły na bycie dobrym synem. Idę do pokoju na strychu, tego samego, który zajmowałem w każde wakacje u dziadka. Próbuję się chociaż na chwilę odciąć. Kładę się z książką, a potem zasypiam. Następnego ranka, chwilę po tym, jak ojciec zawiązał mi krawat, matka powiedziała, że dobrze wyglądam, a ciotka wciąż płakała, wsiedliśmy wszyscy razem do samochodu. Stan na listopad 2018 roku jest następujący – w Polsce działa sześćdziesiąt jeden zakładów krematoryjnych. Większość z nich ma fantazyjne nazwy. Carcadia, Hades, Aurora, Cremering, Fenix, Eden, Kremulus albo Exitus. Niektóre stawiają na język polski – „Dom Pożegnań Spółka z „Ku Słońcu” albo mój faworyt – „Pamięć i Popiół”. Jeszcze inne stawiają na nazwy oschłe, dobrze wyglądające na fakturach: „Spopielarnia Zwłok W. Laskowski” czy „Usługi Pogrzebowe i Krematoryjne To, do którego zmierzamy, nosi nazwę Finis. Droga zajmie nam godzinę i dwadzieścia dwie minuty. W samochodzie mojego ojca zazwyczaj leci RMF Classic. Raczej milczymy, czasem padają jakieś słowa mające na celu zaklinanie rzeczywistości i odciągające nasze myśli od nieuniknionego. Zobaczcie, jaki ładny dom. Chyba widziałam sarnę. Ale zachmurzone niebo. Będzie padać. Pod budynkiem krematorium czeka już większość bliższej rodziny. Rodzeństwo dziadka, ich dzieci, całe drzewo genealogiczne ciotek i wujków w różnym wieku i o różnym stopniu wzajemnej zażyłości. Tym razem nikt nie mówi mi, że urosłem. W ogóle nikt nie mówi nic poza zwykłym „cześć” połączonym zazwyczaj z tradycyjnie polskim całowaniem się po policzkach, na trzy. W powietrze wzlatują okrągłe i bezsensowne zdania, którymi kilka osób po kolei – nawet nie zwracam uwagi kto – przerywa ciszę. Straszna szkoda. Co za szok. Przecież było lepiej. Taki dobry człowiek. Taki dobry wujek. Taki dobry brat. Był człowiek, nie ma człowieka. Część osób płacze już teraz, część zacznie za chwilę. Każdy z nas brzmi inaczej – gdy mówi, gdy się śmieje, gdy kicha, gdy płacze. Jest w tym coś muzycznego. Płacz nie- których brzmi jak harsh noise – statyczny, głośny, histeryczny. Płacz innych brzmi jak Napalm Death, krótkie i rwane sylaby, szybki szloch. Mój płacz brzmi jak 4:33’ Cage’a. Czyli nie brzmi w ogóle. Im bardziej rozglądam się po sali, w której stoi otwarta trumna z dziadkiem w środku, w której czterech ścianach rozbrzmiewa muzyka z wypalonego przeze mnie CD-R, tym silniejsze odnoszę wrażenie, że nie płaczę tylko ja. I jeszcze mój ojciec, ale jemu według schematu zachowania społecznego raczej nie wypada – on musi pochować ojca, musi być silny. Ja nie muszę, ale jakimś cudem jestem. Chociaż bardziej niż „silny” pasuje do mnie inny przymiotnik. Obojętny. Oczywiście, prze- żywam to wszystko wewnątrz siebie. Czy raczej przeżywałem. Przeżywałem, gdy dziadek zmarł, ale teraz już nie czuję gniewu, już nie negocjuję. Gdy on leży przede mną w trumnie, jestem już na ostatnim szczeblu drabiny – akceptacji. Chociaż im głośniej rozbrzmiewają salwy wydmuchiwanych nosów i rwany szloch, tym mocniej wydaje mi się, że jestem obserwowany i że oczekuje się ode mnie łez. Zaczynam mieć pretensje do samego siebie, że nie płaczę, ale nie jestem w stanie się do tego zmusić. Zaczynam się denerwować, bo wmawiam sobie, że powinienem. To też jest schemat zachowań. Tak jak mój ojciec powinien być silny, tak ja powinienem przynajmniej uronić łzę. Ale nie potrafię, nie mogę. Sleep Has His House. Śmierć mnie nie przeraża, wysłuchałem wystarczająco dużo płyt Current 93, żeby nie bać się otwartej trumny. Nawet jeśli to pierwsze takie moje doświadczenie. Nigdy wcześniej na żadnym innym pogrzebie nie czułem potrzeby zaglądania do trumny. Teraz trochę czuję, z drugiej strony nie sposób tego uniknąć. Stoję u jej szczytu, nad głową mojego dziadka i widzę, jak wszyscy po kolei podchodzą i dotykają jego ułożonych na wysokości brzucha dłoni o splecionych palcach. Jak dotykają jego policzków, czoła. Ja nie mogę się zebrać. Chciałem się z nim pożegnać jeszcze za życia, ale nie zdążyłem. Takiego pożegnania potrzebowałem i takiego mi brakuje. Gdy przychodzi moja kolej, krępuję się, zauważam jednak kroplę deszczu na jego krawacie. I drugą na okularach. Obie przecieram trzymaną w dłoni chusteczką – trzymam ją trochę na wypadek, gdyby jakimś cudem udało mi się rozpłakać, ale właściwie bardziej z myślą o mojej matce. Ona chusteczki nie potrzebuje, ale wskazuje mi palcem jeszcze jedną kroplę, którą przeoczyłem. Na kołnierzu marynarki. Wycieram ją. W końcu zbieram się w sobie i kładę dłoń na dłoniach mojego dziadka. Są zimne i trochę woskowe w dotyku. Potem, gdy długo myję ręce, przypominam sobie z jakiegoś powodu wujka Kazia. Kazio był w momencie swojej śmierci dojrzałym, można by powiedzieć, że wręcz starym, mężczyzną. Ale do końca życia był po prostu Kaziem, a nie Kazimierzem. Był bratem mojej babci od strony matki, a ja nie byłem jeszcze nawet nastolatkiem, gdy we własnym domu dokonał żywota. Pewnego razu podsłuchałem, co mówiła babcia – że po jego śmierci, jeszcze zanim przyjechali po ciało, jego zięć na wszelki wypadek go ogolił. Wydaje mi się to dość wstrząsającym doświadczeniem i cieszę się, że ja nie musiałem robić niczego takiego. Znowu karcę się w myślach, tym razem dlatego, że jego zięć był w stanie ogolić nieboszczyka, a ja stanowczo zbyt długo myję ręce w krematoryjnej łazience po dotknięciu dłoni dziadka. Gdy jest już po wszystkim i wychodzimy na zewnątrz, kropi deszcz. Wszyscy chowają się pod małym ciasnym daszkiem, jesteśmy tam stłoczeni, część osób pali, część osób płacze, wszyscy mówią o tym, jak pięknie dziadek wyglądał i jaka elegancka sala i uroczystość. Matka nachyla się do mnie i mówi mi do ucha teatralnym szeptem:– Jak chcesz, to zapal. Owszem, chcę, i to bardzo. W swojej młodzieńczej wciąż naiwności jestem zdziwiony, że wie o moim nałogu, ale w sumie dlaczego miałaby nie wiedzieć. Pytam głupio: „Co ojciec na to?”, a ona z uśmiechem odpowiada: „A co on, nosa nie ma?”. Po otrzymaniu werbalnego przyzwolenia pełnego miłości i matczynej troski wyciągam z wewnętrznej kieszeni marynarki papierosa, odpalam. Nie chcę jej dobroci wystawiać na ciężką próbę, więc gdy wypalam już dwie trzecie, odchodzę na bok, przepraszając ją, ale mam pilny telefon z pracy. Telefonu oczywiście nie ma, pewnie przede wszystkim dlatego że nie ma też pracy, ale odchodzę pod tym wymyślonym pretekstem na bok, aby odpalić drugiego. Przed matką będę udawał, że to wciąż jeden i ten sam papieros. Że po prostu absurdalnie wolno palę. Myślę o wszystkich obecnych tu ludziach i uderza mnie nagle to, że teraz – aż do pogrzebu – będzie jeszcze gorzej. Ci wszyscy bracia, siostry, ich dzieci, zięciowie, synowe – oni wszyscy wylądują już za chwilę w tym samym domu, w którym my przebywamy. Już nie będzie tylko naszej czwórki, intymnie i w spokoju przeżywającej żałobę. Zaraz będzie nas piętnaścioro, każde łóżko, karimata, dmuchany materac, każdy dostępny kąt zostanie szczelnie zapełniony innymi przeżywającymi żałobę. Na to też chyba nie mam siły, ale muszę ją jakoś wykrzesać. Przestaję o tym myśleć, bo moją uwagę przykuwa Sławek. Sławek jest kuzynem ojca, a przy okazji moim ojcem chrzestnym. Nie poznałem go. Nie widzieliśmy się kilka lat, przytył i stracił włosy na całym ciele. Wygląda teraz jak sobowtór Marcina Pryta z zespołu 19 Wiosen. Dorosły człowiek o twarzy dziecka. Potem dowiem się, że cierpi na jakąś chorobę autoimmunologiczną, teraz słyszę od niego, że bardzo zmężniałem. Chciałbym jakoś odwzajemnić komplement – bo przecież wypada – ale zszokowany, nie potrafię wymyślić nic odpowiedniego. Uśmiecham się zatem i milczę. I zastanawiam się, czy Sławek ma jakiś związek z moją głową, której na prośbę matki miałem nie golić na zero. Potem, gdy wracamy samochodem do domu i skupiam się na tym, co nadają w RMF Classic, ciotka nagle wpada w histerię. Zaczyna ze szlochem panikować, że nie ściągnęliśmy dziadkowi okularów i że on wraz z tymi okularami wjedzie do pieca, szkło się spali, porani mu oczy. Jakoś ją uspokajamy, po powrocie do domu próbuję zatrzeć koszmarne widmo poranionych oczu. Zamykam się w pokoju, włączam laptopa i najbliższą godzinę spędzam na czytaniu o procesie spopielania zwłok. Okulary mu oczywiście zdjęto. Ciekawe, co się z nimi stało?